Tweets por @Alas9enelFAISAN
Tras una vida a la deriva, sin poder distinguir cuando es abajo y cuando arriba, no hay más enigmas que el deseo de vivir más vidas que una sola. A ver si mola la próxima rola.
ONGI ETORRI
ONGI ETORRIA!!!
Txapela buruan eta ibili munduan, dio esaerak, nor izateko sarietan oinarritutako ibilbidea garatzea ezinbestekoa bailitzan.
Badira, ordea, txapela jantzita baino -mordoxka pilatua izan arren- nahiago dutenak ibili bi alkandora jantzita
15/2/13
13/12/29
13/12/26
uztapide-xalbador. Ofizio bat
Gaia: Uztapide dendaria da eta Xalbador, etxeko tresnak plazoka erosi dituena. Krisialdiak jota, pagatu ezina gertatu zaio Xalbadorri.
Xal.
Plazoak iñoiz izaten dira
gizonarentzat aldean.
Ni heik ezin pagaturik nabil
estura bete-betean.
Dendari jauna, ni utz nazazu
pixka batean bakean,
krisisa degu eta berori
pasatu den bitartean.
Uzt.
Nere lagunak plazoak ditu
zerbait luzatzen asiak.
Pixka batean egon ninteke,
Jaungoikoari graziak.
Baiña nik ere ezin barkatu
nitzakizuke guziak.
Gero ta gorago joango dira
erositako ontziak.
Xal.
Gure Jainkoak bialtzen digu
zerutik hainbat abisu.
Zorigaiztoan gaudenez izan
gaitezen, arren, amultsu.
Plazoka hartzean biok gu akort
izandu ginan, ni ta zu.
Ezin egin badet une huntan
erruki izan ezazu.
Uzt.
Illabeteka pagatzekotan
ziran plazoak jarriak.
Bat'e artu gabe iru edo lau
badituzu etorriak.
Nik ere badet dirurik artzen
daduzkat egun gorriak.
Jakingo dezu ordaindu gabe
ez ditutela ekarriak.
Xal.
Dendari maite, zuk jartzen nauzu
ni lapur baten antzera.
Nola nabilan ikusi eta
zu errukitzen ez zera.
Zure etxetik hartuak hainbat
jan-ontzi eta platera.
Hartu dituzun diruak eman
ta erema 'izkizu atzera.
Uzt.
Jenero asko nere dendatik
dauzkazu zuk eramanda,
gauzak itxuran zijoazenean
biok lagunka giñan-da.
Orain dirurik bat'e artu gabe
ia ustu da nere denda.
Auxen da pena: ezin barkatu
biok anaiak izanda.
13/12/19
MIL VIDAS gaurko jo-puntua XABIER SILVEIRA
MIL
VIDAS (TRIBUTO A NACH)
Dice Nach (¿lo recordáis? El
mejor bertsolari del mundo): Toda una vida es poco para un hombre, la tierra me entrego un cuándo y un
donde (…) quiero vivir más vidas que la
que me corresponde.
Creo que fue Michael Phelps,
deportista olímpico más condecorado de todos los tiempos, quien dijo que se
retiraba feliz, pues no es muy común que una persona pueda tener más vidas que una sola. No hablaba,
como hace Nach, de ‘’habitar el Nilo antes de Jesucristo,
ser escriba del antiguo Egipto’’… Supongo.
ser escriba del antiguo Egipto’’… Supongo.
No sé si a vosotros os habrá pasado nunca pero yo llevo
tiempo queriendo, deseando, dejar de ser yo. De ser quien no soy. Entre las
opciones que el mundo ofrece, mayoritariamente, optamos por ser una de tres;
quien creemos ser, quien la gente cree que somos o quien creemos que la gente
quiere que seamos. Nos metemos en el papel, nos ponemos una inquebrantable
coraza y a vivir, que son dos días y deben parecer cien años. Así es como nos
acaba por parecer todo imposible de cambiar y así nos parece que todo ha sido
así desde siempre y lo será siempre. Locura pura, ni más menos, pues el ser
humano, ya no una persona, el ser humano, ‘’no es más que un parpadeo de lo que
ha visto’’.
A mi manera, he imaginado vivir mil vidas, viajar en el
tiempo a aquella ‘’civilización
en gracia como Grecia, sentir en vivo
la pasión de Platón, cosmovisión, desde
el Partenón su herencia
entre columnas corintias sus lecciones limpian mi conciencia y son luz para el corazón, luz para la historia, luz como magnolias en Mongolia… Sentirme un Samurái con sed de gloria,
defender mi imperio conquistando como único medio para hacer historia. Viena, mil setecientos, ciudad llena de cultura, palpo la hermosura de un lugar lejano, gozar al rozar a Mozart, verle tocar, y acariciar la eternidad entre sus notas de piano. Sinfonía en armonía,
querer vivir las vidas que no fueron mías. No es absurdo, como entrar al palacio de un zar en San Petersburgo y gritar ¡Revolución! para cambiar el mundo.
entre columnas corintias sus lecciones limpian mi conciencia y son luz para el corazón, luz para la historia, luz como magnolias en Mongolia… Sentirme un Samurái con sed de gloria,
defender mi imperio conquistando como único medio para hacer historia. Viena, mil setecientos, ciudad llena de cultura, palpo la hermosura de un lugar lejano, gozar al rozar a Mozart, verle tocar, y acariciar la eternidad entre sus notas de piano. Sinfonía en armonía,
querer vivir las vidas que no fueron mías. No es absurdo, como entrar al palacio de un zar en San Petersburgo y gritar ¡Revolución! para cambiar el mundo.
Esta es una forma de verlo, ya lo imaginaba haciendo apuestas
con Pernando Amezketarra, robándole a Iparragirre lo que la gente le daba y
gastándomelo todo con Txirrita y Pello Errota hasta que no quedara nada.
Pero hoy eso sería imposible, porque aunque para mal, el
mundo cambia; y mientras
cambia yo lo observo: pueblos
invaden pueblos siglos y derrotas, civilizaciones rotas… ¿Para qué quiero yo
verme al lado de toro sentado,
ser un chamán meditando iluminado
entre los prados de Dakota?
Ayer no va a volver a ser, y
si no me crees mira a ver. Mañana voy… ¡mañana no, hoy! Hoy voy a ser lo que a
mí me dé la gana. A riesgo de perder lo que parece que he conseguido, lo dejo,
me despido, y que me den dos nuevas cartas. Quien no juega no gana.
Tras una vida a la deriva, sin poder distinguir cuando es abajo y cuando arriba, no hay más enigmas que el deseo de vivir más vidas que una sola. A ver si mola la próxima rola.
13/12/18
Harpidetu honetara:
Mezuak (Atom)