ONGI ETORRI

ONGI ETORRIA!!!

Txapela buruan eta ibili munduan, dio esaerak, nor izateko sarietan oinarritutako ibilbidea garatzea ezinbestekoa bailitzan.
Badira, ordea, txapela jantzita baino -mordoxka pilatua izan arren- nahiago dutenak ibili bi alkandora jantzita






13/12/26

uztapide-xalbador. Ofizio bat


Gaia: Uztapide dendaria da eta Xalbador, etxeko tresnak plazoka erosi dituena. Krisialdiak jota, pagatu ezina gertatu zaio Xalbadorri.
Xal

Plazoak iñoiz izaten dira
gizonarentzat aldean. 
Ni heik ezin pagaturik nabil 
estura bete-betean. 
Dendari jauna, ni utz nazazu 
pixka batean bakean, 
krisisa degu eta berori 
pasatu den bitartean. 

Uzt. 

Nere lagunak plazoak ditu 
zerbait luzatzen asiak. 
Pixka batean egon ninteke, 
Jaungoikoari graziak. 
Baiña nik ere ezin barkatu 
nitzakizuke guziak. 
Gero ta gorago joango dira 
erositako ontziak.

Xal. 

Gure Jainkoak bialtzen digu
zerutik hainbat abisu. 
Zorigaiztoan gaudenez izan 
gaitezen, arren, amultsu. 
Plazoka hartzean biok gu akort
izandu ginan, ni ta zu. 
Ezin egin badet une huntan 
erruki izan ezazu.

Uzt. 

Illabeteka pagatzekotan 
ziran plazoak jarriak. 
Bat'e artu gabe iru edo lau 
badituzu etorriak. 
Nik ere badet dirurik artzen 
daduzkat egun gorriak. 
Jakingo dezu ordaindu gabe 
ez ditutela ekarriak.

Xal. 

Dendari maite, zuk jartzen nauzu
ni lapur baten antzera. 
Nola nabilan ikusi eta 
zu errukitzen ez zera. 
Zure etxetik hartuak hainbat 
jan-ontzi eta platera. 
Hartu dituzun diruak eman 
ta erema 'izkizu atzera.

Uzt. 

Jenero asko nere dendatik 
dauzkazu zuk eramanda,
gauzak itxuran zijoazenean
biok lagunka giñan-da. 
Orain dirurik bat'e artu gabe
ia ustu da nere denda. 
Auxen da pena: ezin barkatu
biok anaiak izanda.

13/12/19

MIL VIDAS gaurko jo-puntua XABIER SILVEIRA

 MIL VIDAS (TRIBUTO A NACH)


Dice Nach (¿lo recordáis? El mejor bertsolari del mundo): Toda una vida es poco para un hombre, la tierra me entrego un cuándo y un donde  (…) quiero vivir más vidas que la que me corresponde.
Creo que fue Michael Phelps, deportista olímpico más condecorado de todos los tiempos, quien dijo que se retiraba feliz, pues no es muy común que una persona pueda  tener más vidas que una sola. No hablaba, como hace Nach, de ‘’habitar el Nilo antes de Jesucristo, 
ser escriba del antiguo Egipto’’… Supongo.

No sé si a vosotros os habrá pasado nunca pero yo llevo tiempo queriendo, deseando, dejar de ser yo. De ser quien no soy. Entre las opciones que el mundo ofrece, mayoritariamente, optamos por ser una de tres; quien creemos ser, quien la gente cree que somos o quien creemos que la gente quiere que seamos. Nos metemos en el papel, nos ponemos una inquebrantable coraza y a vivir, que son dos días y deben parecer cien años. Así es como nos acaba por parecer todo imposible de cambiar y así nos parece que todo ha sido así desde siempre y lo será siempre. Locura pura, ni más menos, pues el ser humano, ya no una persona, el ser humano, ‘’no es más que un parpadeo de lo que ha visto’’.
A mi manera, he imaginado vivir mil vidas, viajar en el tiempo a aquella ‘’civilización en gracia como Grecia, sentir en vivo la pasión de Platón, cosmovisión, desde el Partenón su herencia
entre columnas corintias sus lecciones limpian mi conciencia y son luz para el corazón, luz para la historia, luz como magnolias en Mongolia… Sentirme un Samurái con sed de gloria, 
defender mi imperio conquistando como único medio para hacer historia. Viena, mil setecientos, ciudad llena de cultura, palpo la hermosura de un lugar lejano, gozar al rozar a Mozart, verle tocar, y acariciar la eternidad entre sus notas de piano. Sinfonía en armonía, 
querer vivir las vidas que no fueron mías. No es absurdo, como entrar al palacio de un zar en San Petersburgo y gritar ¡Revolución! para cambiar el mundo.
Esta es una forma de verlo, ya lo imaginaba haciendo apuestas con Pernando Amezketarra, robándole a Iparragirre lo que la gente le daba y gastándomelo todo con Txirrita y Pello Errota hasta que no quedara nada.
Pero hoy eso sería imposible, porque aunque para mal, el mundo cambia; y mientras cambia yo lo observo: pueblos invaden pueblos siglos y derrotas, civilizaciones rotas… ¿Para qué quiero yo verme al lado de toro sentado, ser un chamán meditando iluminado entre los prados de Dakota?

Ayer no va a volver a ser, y si no me crees mira a ver. Mañana voy… ¡mañana no, hoy! Hoy voy a ser lo que a mí me dé la gana. A riesgo de perder lo que parece que he conseguido, lo dejo, me despido, y que me den dos nuevas cartas. Quien no juega no gana.

Tras una vida a la deriva, sin poder distinguir cuando es abajo y cuando arriba, no hay más enigmas que el deseo de vivir más vidas que una sola. A ver si mola la próxima rola.